23 juni 2008, slotbericht uit Rosmalen

Slotbericht

Zaterdagochtend jl. met Thea als chauffeur in ons eigen blik - alweer blijkt dat gewoon te werken - naar 't ziekenhuis, de EHBO afdeling, geweest om een goede aansluiting op de verdere afhandeling te bevorderen, e.e.a. op advies van onze huisarts die we nog in Roemenië geconsulteerd hadden. Nu is een mitella aangelegd i.p.v. een "ransel"verband. Dat is weliswaar aanvankelijk pijnlijk maar het geeft meer kans op correct herstel. Bovendien stopt de jeuk die ontstond op de klef en rood geworden aanrakingsvlakken van het ranselverband met de huid. Overigens ook van ziekenhuiszijde lof voor de Roemeense aanpak en de mooie foto's die ik op Cd heb meegekregen. We hebben ze net bekeken maar een röntgenfoto met bril lijkt ons toch wel uniek. Ben zo vrij een en ander te publiceren.

Vanochtend, maandag, heeft de huisarts de 2 hechtingen met het ingenaaide absorberende verbandgaasje al verwijderd. Dat is dus alweer klaar!
Donderdag ter controle naar de chirurgie-poli van "ons" ziekenhuis en dan mag de boel verder aan elkaar groeien.

Kortom, een zeer geslaagde repatriëring vooral dankzij Postbank/ANWB en vele, vele anderen.

Rest ons op te merken dat de veelsoortige blijken van medeleven zeer aangenaam zijn, een warm bad waarin je echt thuiskomt.
Zo is er altijd winst, zelfs de voetbalwinst van Rusland op ons, die werd toch maar mooi door een Nederlander georganiseerd!

Nog wat data tot slot:
Gereden van 13 mei tot 18 juni met 3 site-see-dagen, dus van Rosmalen naar Brad: 2400 km.
Aanvankelijk toch wel erg veel bagage, maar na flink door-eten en wat terugsturen was het goed te doen.
De 3 boekjes van de Limesroute van meneer Sweerman krijgen gemiddeld een 6 (een 8 voor de begeleidende teksten en een 4 voor het gepuzzel op te grof kaartmateriaal). Toch zijn het waardevolle hulpmiddelen. Een nieuwe druk van deel 2 staat - nog steeds -op stapel.
Naar verwachting zal het m.b.v. GPS binnenkort wat gemakkelijker worden, maar pasop, de techniek doet veelal valse beloftes.

Een aanrader? Jazeker, maar je hoeft niet te wachten tot je 62/64 bent...
Wij gaan beslist terug, al was het met een auto i.p.v. de fiets.

20 juni, Brad - Rosmalen

20-06, vrijdag, pakweg 2000 km voornamelijk door de lucht.
Brad - Rosmalen
Alles is geregeld voor de terugreis en om 9:00 verschijnt ons vervoer stipt volgens afspraak.
Dat schijnt een wondertje te zijn maar we hebben de indruk dat iedereen graag goed wil maken wat de overijverige bewaker ons heeft aangedaan.
Voor het stuk Brad - Timisoara (160 km) hebben we een taxi met aanhanger via het ziekenhuis geregeld. 3 Uur in een moordende hitte over bergachtige, soms hobbelige trajecten was geen echt pretje maar de vooruitzichten geven de burger moed en vreugde.

Op de luchthaven van Timisoara zijn we perfect begeleid door Austria Airlines, er lag een fax waarin we waren aangekondigd en de vip-behandeling hebben we ons laten aanleunen. Plesant gevlogen, eerst een uur in een bromvlieg die maar net op tijd in Wenen aankwam en daarna 2 uur met een Fokker 100 die redelijk op tijd te Schiphol landde.
Aldaar weer wat begeleiding gekregen bij het verzamelen van fietsen en tassen.
Borre en Lucia stonden klaar met hun bolide met fietsdrager en hebben ons vlot en veilig afgeleverd.
Het mooie is dat we er naast tijdelijke schade veel medeleven, nieuwe vrienden en liefde voor een ontvankelijk land aan hebben overgehouden. De nasmaak is dus goed! Bene!

19 juni, Brad

19-06, donderdag, 0 km.

Brad

In ons onderkomen "Pensiuna Ana Maria" hebben we een kelderkamer met bijna geen telefoonsignaal, nu niet bepaald een plek om overdag te verblijven. De oplossing is simpel, je verblijft tot genoegen van de bedienende dames in het naastgelegen restaurantje met groot overdekt terras.

We hebben belabberd geslapen, Thomas kan bijna niks alleen dus deelt Thea volop mee in de sores.

We bellen met de ANWB, de bovengemiddeld behulpzame kapitein Florentin Lazar scant de medische rapportage en mailt die naar de ANWB. Stapje voor stapje wordt een repatriëringplan opgezet, de fietsen mogen mee (zit eigenlijk niet in de dekking). Het verloopt allemaal erg constructief en we krijgen bericht dat we morgen mogen gaan vliegen.

Uit contact met Borre en Lucia blijkt dat de (schoon)moeder, Maria, helemaal verdrietig is geworden. We waren slechts op 1-2 dagen van haar verwijderd en ze had zich zo verheugd op ons bezoek en veel voorbereidingen getroffen. Hopelijk kunnen we haar vanuit Nederland nog wat troosten.

Dat we morgen gaan vertrekken, moet gevierd worden en dat doe je het best samen met (nieuwe) vrienden: Florentin en zijn charmante vrouw Theo. Eindelijk op stap met Theo en Thea, jaren van gedroomd. Florentin leidt ons naar een opperbest eetadres: Pensiuna restaurant Juliana via een klinkerweg die beslist voorkomt dat er ook maar een vreemdeling zal komen. We volgen daar zijn aanbevelingen, eindelijk echt heerlijk Roemeens eten waaronder trijp!

Na een hartverwarmend samenzijn worden we weer thuisgebracht en gaan we de fietsen preparen. Niks "we", Thea blijkt een volleerd mecanicien waarvan gelukkig een foto is gemaakt.
We gaan wat gespannen slapen want naast bestaand ongerief moet er morgen nog best veel goed gaan...

18 juni, Abrupt einde in Brad

18-06, woensdag, ca. 26 km.
Halmagiu-Brad

In het chauffeurscafe annex pension was het een luidruchtig gedoe: Roemenie speelt tegen Nederland. We hebben de 2e helft niet afgewacht maar heerlijk geslapen. Er wordt ook zonder ons gewonnen.
In net-geen-regen rijden we niets vermoedend naar Brad, een ex-mijnwerkersstadje met grote contrasten, roest naast nieuwbouw.

Als ik terug rij om van een liftende groep mensen langs de straat een foto te maken staat Thea iets verderop, inmiddels vergezeld van 2 Oostenrijkse jongens, Robert en Manfred.

Ook daar maak ik met de telelens een foto van. Daarop is ook te zien hoe iemand, beslist geen politie-achtig mens, bezig is op mij toe te lopen. Hij schreeuwt iets van foto-apparaat maar dat berg ik schielijk op en rij weg. Hij loopt door en pakt daarbij mijn stuur, ik kom ten val. Het licht gaat me uit. Een van de Oostenrijkers verbindt ter plekke mijn hoofdwond maar dat herinner ik me in het geheel niet. Ik word weer wakker in het lokale urgentia-ziekenhuis, word daar bekeken, gehecht aan mijn bol en daar blijkt het linker sleutelbeen gebroken, daarvoor krijg ik een vriendelijk soort fietsband om waarmee mijn schouders naar achteren worden getrokken, een zogenaamd ranselverband. Nog wat prikken en pleisters en we kunnen gaan, naar de politie, dat wel. Van alles gaat er door je hoofd....

Onderwijl heeft een ook Engelssprekende legerkapitein zich over ons ontfermd en manschappen gevorderd die de fietsen naar het ziekenhuis brengen. De Oosterijkers blijven ook in de buurt, om Thea gezelschap te houden en vertrouwde hulp te bieden. Wat blijken mensen toch aardig te zijn. De kapitein gaat ook mee naar het politiebureau en assisteert bij de opname van gegevens. De man die me liet vallen was er ook, handig zo'n foto. Hij blijkt een net aangestelde bewaker te zijn die voor de militairen werkt. 

Het blijkt dat we voor een kazerne stonden - mij niet opgevallen - en daar worden sommigen nog steeds erg zenuwachtig van. Ik kan kiezen uit 2 aangiftes, of een uitgebreide geschikt voor vervolging van de man die me liet vallen, met veel papierwerk of een eenvoudige met opsomming van het voorval. Ik kies voor de 2e, vooral omdat het toch al erg lang duurt en vermoed mag worden dat Thea in grote zorg verkeert. Dat laatste was ook zo, zeker toen ze zelf op zoek is gegaan en meerijdend met de hulpvaardige man van een verpleegster bij het politiebureau te horen kreeg dat ik was teruggebracht. Terug in het ziekenhuis werd gemeld dat ik was weggegaan met de kapitein, oh schrik! In werkelijkheid was ik met de kapitein een geschikt onderkomen aan het regelen en wilde Thea bellen maar die was niet "in de lucht". Terug in het ziekenhuis is "alles" weer goed en besluiten we naar ons voorlopig verblijf, Pensiuna Ana Maria, te gaan 

waar we allen (6 personen), met een hulpmanschap voor mijn fiets, wat eten en drinken. He he, dat was schrikken!

Nadien begint het bellen naar de ANWB etcetera.
We hopen morgen nader te vernemen, nadat de kapitein ons nogmaals helpt met faxen van de medische gegevens, dat lukt hier niet.
We proberen Borre te bereiken maar die is nog niet uitgewerkt.
Al met al , einde oefening.
Lering: Thomas reageer, zeker op je moeders verjaardag, niet zo heftig, ik had niet weg moeten rijden en de man laten zien dat er niets bijzonders op de foto's is te zien.

17 juni, Ineu (Roem.)-Halmagiu

17-06, dinsdag, 79 km.
Ineu (Roem.)-Halmagiu

Wat een nacht! Het was heet in de kamer, niet alleen omdat het zomer is maar de verwarming stond ook aan. Raam open en bikken, dan maar wat ongedierte, liever dan wakker liggen van de de hitte. Verkeerd gegokt. Ofschoon Thea, naar eigen zeggen krokodillenvel heeft ontwikkeld, wordt ze intiem bezocht door een 6-tal muggen. Een nachtelijke pletpartij levert evenveel vlekken op. Kortom, een nogal verstoorde nachtrust maar ach, het is betrekkelijk.

Met zomers weer en een straffe tegenwind verlaten we de vlakte komen de Karpaten imponerend in zicht. De asfaltweg wordt stil en af en toe ronduit slecht, de dorpen eenvoudig maar daarmee mooi. Als we er koffie gaan drinken schrik je even als je een absurd bedrag verneemt, toch is het geen afzetterij, ouwe of nieuwe Lei scheelt 4 nullen, dat leidt snel tot misverstanden. 

Een echt Zigeunertype klampt me aan, die wimpelen we af. Opmerkelijk hoe je uit de gedragingen van andere Roemenen af kunt leiden dat "zij" niet gewaardeerd worden. Herhaaldelijk zijn er paard-en-wagens op de weg, vaak met man en vrouw, eenvoudige werktuigen bij zich, steeds weer een mooi beeld dat we graag met onze reisgenoten delen.
Alhoewel we inmiddels best redelijk getraind zijn, zijn we blij met het eerste-de-beste gevonden onderkomen (we laten een natuurcamping links liggen) in een uit de hand gelopen benzinepomp. Beetje bier, een douche en een maal brengen ons weer bij de tijd...*

16 juni, Gyula-Ineu (Roem.)

16-06, maandag, 62 km.
Gyula-Ineu (Roem.)
Op maandag zijn de bezienswaardigheden hier in Gyula dicht, kom, op naar Roemenië met zon op je bol, heerlijk. Eerst nog wat geïnternet, dit verloopt niet goed. Regelmatig melding dat de verbinding wegviel, uiteindelijk zijn de reisgenoten verblijd met wel 4 keer hetzelfde en wellicht nog incompleet ook. Marleen, dank voor de melding.
We beginnen nu aan deel 3 van de reisboekjes en dus gaat er nu ook een nieuwe overzichtskaart bij.
De weg is goed, pas nieuw wegdek, flink vrachtverkeer, verder niks. De douane wordt zonder ophef of stempels gepasseerd. Eindelijk rondom ons de Puszta zoals we die hadden verwacht, groots en met kudde's schapen en paarden. Ook verder volgens het boekje, kleinvee voor de deur, moekes met meest zwarte hoofddoeken, liftende mensen, roestige auto's (merk Dacia, € 1000,-) en af en toe een paard en wagen. Maar pas op, daarnaast alle denkbare moderne spullen inclusief auto's dus we zijn nog net op tijd.
Onderweg stopt plots een inhalende auto voor ons, nee geen overval maar de jongeman voelt het als onontbeerlijk om ons te gaan helpen. Niet dat we dat nodig hebben maar dat kan hij niet weten. Onderweg, in Chisineu-Cris, eten we ons eigen brood op een terras waar een Cola werd gekocht. Het ging eigenlijk om een toiletbezoek maar vanaf nu kunnen we kansrijk worden ingeschreven voor het kampioenschap "plasophouden" :-)
Vanaf Cherelus zijn ze aan verbetering van de weg begonnen. "Ze" zijn nergens te bekennen, maar het asfalt is bedolven onder een dikke laag gebroken steenslag, een hele verbetering waarschijnlijk. Een schitterende voorbereiding van iets degelijks maar na 2 km fiets-en-botten-mollen is het mij wel genoeg. Later zien we in de onverwoestbare Swalbe-achterband een ontbrekend plekkie, het blauwe ondergoed is er doorheen te zien. Als dat maar goed blijft gaan...
Even voor Ineu dalen ineens traag 2 overwegbomen over de weg, zonder enig signaal. Er volgt een rijdende woonwagen (filmpje)...
Als we neerstrijken in Ineu blijkt er zowaar een goed en betaalbaar hotel te zijn, het heeft geen naam, er is toch geen ander in wijde omtrek. Gelukkig maar dat we het vonden, want anders kon het wel eens erg moeilijk worden. Nu is het aardige dat we steeds weer de goeie krenten in de pap aantreffen en dat telt, niet de angst dat ze konden ontbreken. We doen we de was van onszelf, sokken en ondergoed. Ook al succesvol, het water werd best zwart. De airco stond op "verwarmen", handig bij 30 graden. Kortom een biertje verdiend, tot 2x toe Heineken geweigerd, waarna met enige tegenzin bier van het merk Timisoreana werd gebracht, heerlijk!
Mooi land, dat van onze lieve schoondochter Lucia...

15 juni, Hódmezövásárhely-Gyula

15-06, zondag, 87 km.
Hódmezövásárhely-Gyula
Vandaag, na een goede nachtrust met een balkende ezelin, verder door de Puszta, mooi fietsweer d.w.z. wat fris met een bedekte hemel, er zelfs een goeie kans op regen. De rit is simpel, rechte wegen, niet te missen richtingen al is een kompasje op je fiets toch wel heerlijk. Je zult hier niet snel 'n zijweg nemen, niet alleen omdat het een modderbak is maar ook omdat we de vele ja-knikkers thuis al eerder hebben gezien.
De waarschuwing in het reisboekje blijkt terecht, in de tussenliggende dorpen is inderdaad niets behoorlijks te eten, zeker niet op zondag. Dus happen we op een bank bij een busstationnement onze standaardlunch uit eigen voorraad: soep en daarbij bruin brood met blauwe kaas.
Er vliegt af en toe een zwaluw bijna door je voorwiel, zouden we inderdaad regen krijgen? Volgens het boekje stikt het hier van de bijzondere vogels maar verder dan 2 ouwe kerels die er als vrouw uitzien, komen we niet. Wel veel ooievaars, buizerds en hazen, ge zijt gewaarschuwd!
We rijden door een "natuurgebied" maar ongerept zijn alleen de vogels, kikkers, en ook wat kippen, de rest is land- en tuinbouw op een wat grove wijze We beklimmen een vogelwaarneemingstoren en zien daar dat het rondom ook zo is, dus groots en wijds, da's zeker. De veelal vervallen woninkjes zijn bepaald niet idillisch. Wat wel imponeert is het uitbundig afscheid als je iemand iets uitgebreider hebt aansproken. Tenminste krijg je een hand, Thea zelfs een handkus. We besluiten na zoveel meewind en andere voorspoed door te rijden naar de grensstad Gyula. Een voor oost-Hongarije belangrijke stad met veel voorzieningen waar we onze intrek nemen in een voldoende Penzio.
Morgen nemen we deel 3 van de boekjesreeks in gebruik. We hopen daarmee, ondersteund door de zelf voorgeprogrammeerde Garmin-route voorspoedig verder te trekken. Als eerste hi-light na enkele dagen komt daarin het bezoek voor aan Maria, de moeder van onze (enige) schoondochter. We zien er naar uit. Hopelijk maakt ze zich er niet teveel druk over.
So far hebben we een mooie tocht die niet alleen lang is maar ons, na al die jaren, steeds weer elkanders verschillen en overeenkomsten laat ervaren.

14 juni, Kiskunfélegyháza-Hódmezövásárhely

14-06, zaterdag, 65 km.
Kiskunfélegyháza-Hódmezövásárhely
Eerst voert Thea een kleine operatie uit aan Thomas' zitvlak. Toch eens een keer een structureel goede oplossing voor vinden waardoor bulten/pukkels worden voorkomen.
Mooi fietsweer vandaag, op naar het vervolg door de Puszta met in het begin op daarvoor geschikte plekken dames op zoek naar meer.
Lunch op 't grondzeil in Csanytelek, heerlijk op jezelf. Mensen hier zijn lief, bruinig, maar onverstaanbaar, net als wij voor hen. Het land is mooi maar bijna steeds "in gebruik", af en toe een ooievaarsnest, nog net met jongen, het lijkt de Eikenburglaan wel. Nee, we zijn niet alleen op deze aarde.
Als we een foto maken van zo'n Trabant-autootje ontstaat er een mooi contact, Thea krijgt spontaan een gladiool, erg lief, bij ons moet je er een 4-daagse voor lopen. In een "bufé" kopen we koffie, met handen en voeten proberen we gedaan te krijgen dat er wat heet water bij-in komt, het wordt slagroom, erg lief, dat wel.

Bij Mindzend wordt de Tisza met een draadpontje overgestoken, alweer bijzonder: (in het Duits) "De inzittenden dienen tijdens de overtocht de auto te verlaten", weinig vertrouwenwekkend maar wel duidelijk. Thomas had het veiligheidsvestje al aan.
Eigenlijk wil ik best wat passende muziek maar ons Droepie ontvangt slechts 2 nieuws-/bulk zenders. Geeft niks, vogeltjes klinken steeds weer beter.
In een riviertje zitten 2 schildpadden te niksen, een spierwitte reiger vliegt op.
In Hódmezövásárhely betrekken we een Penzio/hotel omdat er voorlopig geen onderkomen meer is te verwachten en er regen in lucht hangt. Met zoveel luxe om ons heen doen we eerst uitgebreid de was, je kunt immers maar voorbereid zijn.
Het is zaterdagavond en het centrum wordt gedomineerd door 3 acties: een tent met een technisch perfect zeer groot beeld waarop het EK voetvallen is te volgen, een trouwerij die luidruchtig door politie wordt geëscorteerd en een feestpartij vanwege iemand die zijn schoolopleiding succesvol heeft afgesloten. We besluiten in het naastgelegen etablisement, een soort voyer van de schouwburg, te blijven, het stortregent inmiddels :-) en we genieten mee van de feestvreugde met Hongaarse muziek, zowel actueele als traditionele. Met een voorttreffelijk maal sluiten we deze dag.

13 juni, (bij) Iszák-Kiskunfélegyháza

13-06, vrijdag, 45 km.
(bij) Iszák-Kiskunfélegyháza
Verrek, het regent! Na zo'n prachtige avond hadden we daar eigenlijk niet op gerekend. Ofschoon de tent goed staat, ben je in no time bezig te overleven in dit ongerief. In de voortent zijn bij Thea 2 kikkers op ontdekkingstocht. We horen fazanten om ons heen en verder niets, heerlijk stil.
Thea doet een bijzondere ontdekking: er staat een cm water in haar tas met kleding, en dat terwijl onze tassen geroemd worden vanwege hun waterdichtheid. Klopt nog steeds, er komt geen druppel naar buiten, dus is het er van boven ingelopen omdat ie niet goed was gesloten, moet eergisteren zijn gebeurd. Toch is er geen probleem want de plastic draagzak waarin de kleding zit, blijkt waterdicht te zijn, dus zijn we uiteindelijk heel gelukkig.
Bij koffie onderweg wordt onze onkundigheid van het Hongaars pijnlijk duidelijk. Op de vraag naar de weersverwachtingen krijgen we uitgebreide info over het voetbal EK.
Ondanks het weer krijgen we, met wat fantasie, een mooi beeld van de Puszta waar we doorheen rijden. Wijds, vlak, allerhande begroeing. Het reisboekje meldt o.a. "er komen bijzondere planten en orchideeën voor, verschillende soorten warmtebestendige sprinkhanen en zeldzame reptielen"; ik denk dat ze Nederlandse fietsers bedoelen. Wel zien we mooie taferelen, inclusief herders.
Verder eigenlijk weinig spannends vandaag. We raken meer en meer in een niet verstedelijkt deel van het land, er zijn dan ook meteen weinig voorzieningen, of je herkent ze niet. Een plat gereden kat lijkt zo uit een cartoon te zijn gestapt, perfect plat en toch nog kat.
De route voert een paar km over een drukke provinciale weg waarin diepe sporen die vol water staan. Het is geen plezierige ervaring als je af en toe de volle laag, water dus, krijgt van het passerende verkeer. Voor ons hoeft dit niet, maar het duurt maar even.
Vandaag geen foto het was er geen dag voor. Op naar het (enige?) hotel in deze toch wel grote en in de streek belangrijke stad met de onuitspreekbare naam Kiskunfélegyháza.
Vanavond Nederland-Frankrijk te midden van 40 kerels en een paar dames.
Morgen en verder, zullen we onze dagdoelen meer vooraf moeten kiezen want de voorzienigen onderweg worden schaars of voor ons onherkenbaar. Al met al rijden we in week door dit boeiende land waarvan we eigenlijk vooral door de taalbarriere niet zoveel meekrijgen en dat is een beetje jammer want dan blijft vooral het gevoel over dat de kwaliteit van wat we ervaren in menig opzicht terugloopt. Of we ook verwend zijn!

12 juni, Halásztelek-(bij) Iszák

12-06, donderdag, 86 km.
Halásztelek- (bij) Iszák
Wakker worden, voor de een 'n afnemende vorm van slapen, voor de ander 'n startmoment. Zolang we onze ongelijkheden als boeiend ervaren, gaat het goed. We rijden vandaag nog verder weg van stedelijke verworvenheden en ervaren het als een opluchting.
Als onze route een ogenschijnlijk overbodige omweg van een km of 8 maakt, blijkt dat we om een voormalig militair vliegveld rijden. Lugubere historie vindt zijn weerslag in bunkers, beton en roestige restanten.
Even verderop staat een Gevangenis, ja, met een hoofdletter. Gelukkig valt het mee, er blijkt slechts een papierverwerkende handel in te zitten.
Om de realiteit niet uit het oog te verliezen, volgt echter nog een deel dat angstwekkend actief in stand wordt gehouden. Je kunt er zo films in opnemen. Net als bij ons staat er een vloot auto's omheen; bezoekers? bewakers?
Bij Tass verlaten we de Donau die daar weer tot één, inmiddels machtig brede, rivier is gegroeid, grofweg het dubbele van de Rijn, imposant dat wel.
Het land wordt wijds en plat. Ongetwijfeld moet je er een pusta in zien maar nu er een goede waterhuishouding op is losgelaten, wordt er van alles verbouwd: wijndruiven, haver, tarwe, mais, zonnebloemen, aardbeien (alhoewel minder dan gisteren), kersen langs de straat. Dat alles met de wind in de rug! Arme 2 Duitsers, op weg naar Bremen, verder zien we overigens geen mafkezen zoals wij.
Tegen de tijd dat we aan eten, drinken en aan een onderkomen toe zijn, wordt het wat moeizaam. De eerste mogelijkheid dient zich te vroeg aan, de 2e (b)lijkt niet te bestaan/is te primitief, op weg naar de derde een nieuwe mogelijkheid: Izsáki Hászcsárda, parktokft@externet.hu , een splinternieuwe camping/pension met visvijvers voor de verslaafde pappies en speelvoorzieningen voor je ukkies. Waarschijnlijk zijn we de eerste kampeerders. Er wordt naar sleutels gezocht, de kok ontsluit en showt ons de wasgelegenheden. Ieder zijn eigen afdeling, da's pas luxe. We laten een uitgebreid vismaal uit eigen vijver aanrukken, overigens pas nadat Thea onvermoede talenten inzet om de volstrekt onbegrijpelijke "etlap" in iets eetbaars om te zetten. Wat een geluk toch.
Tijdens het eten, lezen we dankzij Zr Athanasia dat het hier bijna 20° warmer is dan thuis, heerlijk voor ons, egoïstisch hé!
We blijken er vandaag 2000 km op te hebben zitten, 64 km/dag dus. Eigenlijk best een mooi relaxed gemiddelde waarmee we met vertrouwen het restant benaderen...

11 juni, Esztergom-Halásztelek

11-06, woensdag, 97 km.
Esztergom-Halásztelek
Zo, dat is schrikken. Door al het vogelgekwetter en de jongelui zijn we vroeg op. Het wordt tijd dat we de horloges bijstellen, maar dat gebeurt pas in Roemenië. Enfin, we zitten om 7 uur op de fiets, maar bij het eerste Radfahrerhotel schuiven we aan, beetje comfort en koffie is toch wel heerlijk.
De route voert ons niet alleen "dom" langs de veel te snelle weg, met 2 prachtige veerpontjes, komen we in een heerlijk lommerrijk, zwoel, riviergebied. Honden, en een herder die een kudde paarden in toom houden. Heet vast anders maar wel prachtig.
In Szentendere beslissen we dat we niet in Budapest blijven maar er doorheen gaan "volgens het boekje". Romeinse wetenswaardigheden worden aangedaan, ook het fietsen door het Margareten-eiland is een verademing. Kort daarna begint de ellende, de reisbeschrijving sluit niet meer aan op de werkelijkheid en met vragen en zoeken vinden we onze weg naar Halásztelek. Het wordt echt tijd voor de nieuwe druk die echter pas in december 2008 schijnt uit te komen. Een lokale man verbaast zich ook over de route; "waarom volgen jullie de Keine Douna niet? Veel mooier, hier allen maar industrie en slaapsteden". De camping wordt niet gevonden maar door een lokale kroegtijger worden we 100 m verder naar "motel" Panzió Kisbogrács gebracht. Heerlijk als je inmiddels een nat pak hebt. Onderweg ontmoetten we alom vriendelijke mensen, de een leent je een pluie, de ander vraagt in perfect Duits waarmee hij je kan helpen, Thea krijgt een trosroos van een lieve oude man; ach, samen doen velen het best aardig, toch?We zijn er dankbaar voor dat er vandaag zoveel is goed gegaan, dat was niet vanzelfsprekend om niet te zeggen Onverantwoord. De fietspaden/trottoirs zitten vol gemene hobbels en kuilen. Als het dan ook nog gaat plensen en zo'n pad verandert in een vlak ogend beekje dan vlucht je maar weer naar de straat zelf waar de avondspits van Boedapest naar de afzichtelijke slaap-voorsteden raast. Nogmaals, we zijn dankbaar voor de afloop en hebben weer veel geleerd (neem goede kaartinfo mee, ook had ik graag de Garmin info erbij gehad maar van Hongarije heb ik geen navigatiefiles)

10 juni, Tata - Esztergom

10-06, dinsdag, 56 km.
Tata - Esztergom
tenminste. Vandaag wat klimmen om dan af te dalen naar de Donau die we al enkele dagen misten.
Gisterenavond geen onweer al zag het er dreigend uit, vandaag een stralende dag.
Door de hoge temperatuur, het rijden langs drukke autowegen en het toch wel fikse klimmen, was het geen luie dag. Alhoewel, we mogen niet vergeten hoe zalig het was te lunchen langs de weg en een riant uitzicht met vers brood, choriso en een meloen toe. Daar kan weinig tegenop.
Als we tegen drieen Esztergom binnenrijden zijn we blij onze verkeerszonden te hebben overleefd. Hoe de route bedoeld is, wordt ons niet duidelijk, maar hoe de bestemming dan wel te bereiken is ook niet. Op een zeker moment worden 3 windrichtingen tegelijk aanbevolen, wel erg genereus. Enfin, door botweg een afslag op een snelweg te misbruiken, komen we er; en we waren niet de enigen.
Na betrekkelijk snel de tent (he heerlijk, je eigen tent) te hebben opgezet gaan we nog snel wat van deze interessante stad zien. Laat dat nu best tegenvallen, de grote dom is inderdaad bombastisch groot, de rest is dicht of slecht te vinden. Misschien zijn we wat verwend maar hoe mooie zaken te vermarkten moet hier nog geleerd worden. Een rustig terras vinden blijkt ook al moeizaam. Overigens leuk om juist nu de reactiemailtjes te lezen, zoals recent van Marleen, Jules, Abs, Pad, Roelie, Ton, Friso, Zr.Geertrui en Wil. Vergeef ons dat we ze niet steeds individueel beantwoorden, maar nu al vergt het veel tijd en aandacht...
We zijn vandaag 4 weken onderweg en amper over de helft. Rondom verandert er van alles, oneffen wegen en veiligheidsvestjes aan. Kijk gerust in je spiegeltje vanwege het forse vrachtverkeer en neem ook in de tegemoetkomende auto de passagier waar die krampachtig het dashboard vasthoudt, ze vindt het ook wel spannend op de weg. Kortom, het avontuur begint steeds meer.

9 juni, Györ-Tata

9-06, maandag, 81 km.
Györ-Tata
Goede koffie onderweg in een toch wel arm Böny, best een verschil met de stad. Rij niet door de plassen in de "snel"weg, onverwachte dieptes of bobbels, hier kan van alles op je weg komen waaronder ooievaars op de elektriciteitsleidingen. De mensen zijn vriendelijk, een meisje roept tegen de middag Guten Morgen, blij haar kennis te kunnen uitproberen.
Vruchtbaar glooiende land rondom. Op een stuk snelweg doen we toch maar een veiligheidsvestje aan, eigenlijk horen we hier niet thuis als fietser. Een helicopter bespuit het land, in grote stallen intensieve veeteelt, zo te ruiken zijn het varkens. Het wordt weer broeierig warm, Thea doet een dutje op het grondzeil onder een boom.
In Tata strijken we neer op een camping met zwembad, je kunt er ook een "Motel" huren, dat blijkt een paar vierkante meter te zijn binnen een veredeld toiletgebouw, ach wat maakt het uit.
Als we de balans opmaken, soms doe je dat tijdens een goed maal, dan valt het op dat "het" wat ongelijk verdeeld is. Beginnen we de dag vol enthousiasme, Thomas is dan nog niet wakker; in de namiddag is Thea min of meer afgebrand, een extra tukkie helpt haar weer op de been, ach als het erger niet is. Wel een punt van zorg.
Totaal is nu 1790 km gereden, dus iets meer dan de helft van de beoogde afstand; toch wel een end te gaan! Zoals altijd zie je de nabije km's scherper, ze lijken zwaarder te tellen maar de rest wordt daar niet minder van. We voelen nu dat we in een andere wereld zijn beland en dat vreet energie en doet een appél op wederzijds begrip.
"de techniek" doet het goed, zowel de fietsen als Droepie, al is de laatste momeneel niet zo nodig als navigatiemiddel. Waar één weg is, kun je je amper verrijden. Het opladen tijdens het fietsen werkt goed, het vormt een niet merkbare extra belasting.
Bij terugkomst is het "Motel" verworden tot een modderig kleuterpoeltje met giegelend grut Ach, we zijn ook jong geweest.
Het water smaakt voor het eerst niet lekker meer, teveel chloor, morgen maar eens langs de Spar...

8 juni. Dunakiliti (Hongarije) - Györ

8-06, zondag, 55 km.
Dunakiliti (Hongarije) - Györ
Hoeveel water kan het tegelijk regenen? Amper meer dan als we met een heerlijk dak boven ons hoofd wakker worden. Na een zondags ontbijt neemt de regen af en gaan we verder, een beetje maar, want in Feketeerdö maken we de RK kerkdienst mee. Volkomen onverstaanbaar maar de vorm is ongewijzigd. Koffie+ na de kerk met eigengemaakte kersen/kwarktaart, een traktatie
Inmiddels is de zon voorzichtig gaan schijnen. In het doorsopte land rond de Mosoni Donau (Kleine-) wordt het klef warm, nu wel veel muggen, we houden het rustig en besluiten dat Györ ons dagdoel wordt. In een simpel hotelletje pitten we een uurtje en vullen een van de goed bezochte terrassen nog verder aan. Kortom een zon/rustdag. Als we naar binnen worden verwezen, het gaat regenen, blijkt deze onderneming veel uitgebreider dan verwacht Een heus restaurant en een, nee twee, taartjeswinkels maken er ook deel van uit. Misschien kan onze vriendin Marleen toch maar beter haar reisdoelen voorlopig bijstellen, dit overtreft alle eerdere ervaringen. Een heer naast ons krijgt een stuk aardbeientaart waar je in Nederland voldoende aan hebt om een buurtfeest mee te organiseren, lach niet: aansluitend worden nog 2 riante brokken van een andere soort gebracht. Er verschijnen geen verplegers in witte jassen want een soortgelijk tafereel speelt zich een tafel verder af. Echt waar, komt dit zien in de Patio in Györ www.Patio.hu
Als genoemde heer vertrekt, neemt ie nog een doos taart mee, in cadeauverpakking. Moederdag is toch al geweest?
De laatste tijd is het reisthema, de Limes, wat ondergesneeuwd. Aan het reisboekje ligt dat niet, steeds weer worden Romeinse invloeden en -restanten gemeld. Nee, kennelijk zijn we voldoende verzadigd met de reizerij zelf.
De stad zelf onvoldoende aandacht want met zeer veel hystorische evenementen; zo kan niet iedere stad er op pochen door de Mongolen verwoest te zijn.
Wat de route betreft, besluiten we toch maar niet via het Ballatonmeer te gaan (kans op matig weer en weinig voorzieningen onderweg). Ons lijkt de Budapest-variant beter geschikt, de tijd zal het leren...

7 juni, Wenen-Dunakiliti (Hongarije)

7-06, zaterdag, 108 km.
Wenen-Dunakiliti (Hongarije)
Wenen houdt de adem in, er ligt glas op straat, vannacht was het wat onrustig in de Jeugdherberg, er worden levensgrote voetbalschoenen aangevoerd, lekker rustig fietsen we langs het feestlijk Prater, een nog leeg stadion en meer aanwijzingen dat het voetbal-EK vandaag losbarst zoals veel vliegruigen in de lucht. Fijn dit spectakel te mogen verlaten.
Onderweg veel Raddraaiers, georganeerd fietsenden. Niks mis mee, groot gelijk hebben ze want hier is het zalig te fietsen, geen auto's, af toe een Rastgelegenheid, mooi weer en af en toe een beest. Volgens het reisboekje wordt over een paar km. de fauna aangevuld met muggen. We zullen zien of ze tegen ons bestand zijn.
Op een kaarsrechte, eindeloze dijkweg is geen mug te zien, waaschijnlijk omdat er een ander evenwicht is: libelles, die eten toch muggen? Zelden zoveel, en grote, blauwe heli's gezien. Dit gebied rondom is erg mooi en rijk aan leven waarvan wij maar een fractie waarnemen.
Bijna ongemerkt rollen we Slowakije binnen, alhoewel... Het ziet er ineens toch wel behoorlijk minder afgewerkt uit. Op de goed geasfalteerde dijkwegen langs de Donau wordt massaal gerolschaatst en gefietst. Nog nooit zo'n massale bedrijvigheid gezien. Bratislava ziet er weliswaar aanlokkelijk uit, toch gaan we door. De volgende grens, de Hongaarse, lonkt; maar dat niet alleen, er dreigt ook regen. In de bouwvallige verlaten grensovergang kleden we ons om naar Nederlands tenue, regenpak. Het bleek geen luxe. Op een camping maken ze zich op voor een disco. De combinatie met regen lijkt ons niet zo aantrekkelijk. Een kamer vinden, blijkt ook lastig, ofschoon "zimmer frei" wordt er gewoon niet open gedaan, uiteindelijk belonen we onszelf met een kamer in het Szigetköz wellness hotel in Dunakiliti, gezien de teller verdiend, toch! Eerst nu realiseren we ons dat hier de Euro nog niet is ingevoerd.
Ik tap wat flappen uit de muur, het grootste standaardbedrag 20000 Forint (€80 blijkt later). Wellness hotel staat hier voor allerhande toeters en bellen waar we geen behoefte aan hebben zoals bowling, billart, darts, jakussi, sauna en ga maar door. Ook Wifi zit in de standaardvoorzieningen en het werkt, beneden.
De belachelijke prijs die ze vragen halveert als we een kleiner appartement accepteren, ergens achteraan. Ik mompel nog wat over regen en zo, dan komt dè oplossing: als ik cash betaal en geen rekening wens, krijgen we de 1e, luxe, variant voor de halve prijs. Welkom in de poort naar de Balkan.
Met veel swier wordt een amper te kauwen maal geserveerd maar het vult en we pitten als rozen.

Versie 2, 6 juni, Wien

Versie 2
6-06, vrijdag, 0 km.
Wenen
Onze Jeugdherberg ligt op loopafstand van het centrum, de verkennende rondgang gisterenavond leerde dat het centrale deel van de stad ontoegankelijk is gemaakt omdat dit wordt ingericht als Fanraum voor de EK-liefhebbers.
Een fijne, aanvankelijk licht regenachtige, dag om wat zaken te regelen en een paar dingen in de stad te zien. Er wordt 3,1 kg overbodige bagage naar de buren gestuurd, wat zullen ze daar blij mee zijn.
Het Hundertwasserhaus is een fenomeen op zich, al ben je daar bepaald niet eenzaam. Het Kunsthaus Wien lopen we als vanzelf per tram tegen het lijf, ook hier Hundertwasser, we vinden het prachtig.
Op aanraden van Ton Vendel het grote Zentralfriedhof met de inderdaad schitterende Jugendstil Karl-Borromäus-Kirche bezocht, adembenemend, ook al vanwege de uitvoering van live Trauermusik daar in de openlucht. Op straat hoor je veel oost-europeese talen, we kunnen nog niet goed onderscheiden welke. Vanuit de stilstaande tram volgen we de weegprocedure van een omvangrijke Roma. De 20 ct die de dochter inwerpt, geeft inzicht in de huidige toestand van de moeder. Als ze doorgeeft dat we het prima kunnen volgen, maakt ze duidelijk dat het allemaal aan haar goede eten ligt. Ze is er blij mee, een goede investering!
De finale met Ton en José was meer dan een gezellig weerzien, ook al vanwege de heerlijke "Tafelspitz", als kalfstong zo zacht. Een goed getapte medegast maakt een keurige foto van ons allen, de instructie "Nur die Damen, bitte" heeft vast geholpen, de prent zal ik later toevoegen.
Maar goed dat Ton José ons naar huis begeleidden, konden ze hun eigen eerste onderkomen, al weer zo'n 6 jaar geleden, nog eens weerzien en wij konden nog net een klein wasje doen.
Morgen vluchten we voor het EK richting Hongarije...

6 juni, Wenen

6-06, vrijdag, 0 km.
Wenen
Onze Jeugdherberg ligt op loopafstand van het centrum, de verkennende rondgang gisterenavond leerde dat het centrale deel ontoegankelijk is gemaakt omdat dit wordt ingericht als Fanraum voor de EK-liefhebbers.
Een fijne, aanvankelijk licht regenachtige, dag om wat zaken te regelen en een paar dingen in de stad te zien. Er wordt 3,1 kg overbodige bagage naar de buren gestuurd, wat zullen ze daar blij mee zijn.
Het Hundertwasserhaus is een fenomeen op zich, al ben je daar bepaald niet eenzaam. Het Kunsthaus Wien lopen we als vanzelf per tram tegen het lijf, ook hier Hundertwasser, we vinden het prachtig.
Op aanraden van Ton Vendel het grote Zentralfriedhof met de inderdaad schitterende Jugendstil Karl-Borromäus-Kirche bezocht, adembenemend.
De finale met Ton en José was meer dan een gezellig weerzien, ook al vanwege de heerlijke "Tafelspitz", als kalfstong zo zacht. Maar goed dat ze ons naar huis begeleidden, konden we nog net een klein wasje doen.
Morgen vluchten we voor het EK richting Hongarije...

5 juni, Langenschönbichl-Wenen

5-06, donderdag, 48 km.
Langenschönbichl-Wenen
In Tulln een klooster-gemeentehuis met momenteel veel aandacht voor Hundertwasser. Thema: de verhouding mens en natuur. Naast grafisch werk mooie teksten waaronder: "iedere regendruppel is een kus van de hemel". Nou komt dat goed uit want het wil maar niet droog worden. Al met al een boeiende tentoonstelling omtrent een kunstenaar met veel, ons best aansprekende, filosofieën. Tot groot ongenoegen van de bewaking maken we toch een foto die we hierbij voegen.
Verder weinig aandacht voor al het moois aan de route, het blijft druppelen en het voorgenomen 2 daags verblijf te Wenen vergt aandacht. Onderweg schat men in dat we moeilijk onder dak zullen komen vanwege Het EK Voetballen. Onderweg, bij een grote camping bellen we op en zowaar, er is wel wat te regelen in een Jeugdherberg. We gokken er op, bij aankomst hebben ze ons al "umgelegd" naar een 2 persoons kamer. Zitten wij even goed!
In de nabije bruine maar goeie kroeg met free internet repareren we de Blog van gisteren (dus of je die maar even wilt her-lezen, want hij was onvolledig overgekomen en stond er 3 x op).
Morgen rondkijken en happen met oud-collega (An)Ton Vendel en José, we zien er naar uit...

4 juni, Melk-Langenschönbichl

4-06, woensdag, 74 km.
Melk-Langenschönbichl
Net als gisteren zware bewolking, erger nog, gewoon miezerregen die in de loop van de ochtend ophoudt. Veel aangereden beestenspul hier: ree, slang, mol, vogeltjes. Een wezeltje redt het maar net op tijd mijn goed opgepompte voorwiel te ontwijken... Ook levend vee gelukkig: een flinke libelle met een blauw lijf - zal wel Donaublau zijn, maar die is nu leemgrijs - verder een wesp in Apache uitvoering, doodeng zo'n beest van 4 cm, een lijsterachtige gele vogel die verder geen kaartje achter liet.
Het is qua mede-fietsers opmerkelijk rustig onderweg, waarschijnlijk vanwege de aanvankelijke regen.
Mooi stuk Donau met wijnbouw en ruïnes, Die Nibelungen in het echt. Verderop wordt het vlak en ronduit saai. Een zeer geschikte plek voor een lekke band, ja hoor de onlangs gekochte binnenband wordt ingezet. Merkwaardig, maar er is geen gaatje te ontdekken, we zullen het nog nader onderzoeken. Als de buien zich rondom ons beginnen op te dringen, vluchten we in een adres te Langenschonbichln langs de weg, "Urlaub am Bauerhof" een voor ons doen relatief luxe voorziening die maar wat welkom is. Binnen een kwartier barst het slechte weer los en hebben we al lekker gedouched en doen een tukkie, misschien leren we het nog wel... We mailen en bellen met oud collega Ton Vendel in Wien, want die willen we zeker uitgebreid gaan ontmoeten. Een complicatie kan worden dat er allerlei Europees voetbalgedoe losbarst. juist komend weeken in Wien. We zullen zien. Nu zitten we droog en wie doet ons wat.

3 juni, Au - Melk

3-06, dinsdag, 79 km.
Au - Melk
Een bedekte hemel! Wat is dat nou! In Thea'dr sandaal is een slak op zoek naar lekkers, de koekoek roept luid om regen. Kortom, het komt er aan. Valt overigens erg mee, in de na-ochtend is het al weer droog.
Een opmerkelijk diertje loopt over straat te klungelen, een jong wezeltje o.i.d. Het snuffelt wat aan de fiets en verdwijnt in het hoge gras.
Het goede nieuws vandaag is dat de wind is gedraaid, nu westelijk. Of dat ook scheelt, een zaligheid!
De paden langs de Donau worden steeds mooier en drukker, wat zal het in het hoogseizoen hier een toestand zijn. Zou er in Wenen een pot goud wachten?
Onderweg wordt bij een watertappunt in de rij gestaan door de buurtbewoners. "Het beste water voor koffie en thee, hier zitten geen extra stoffen in zoals ijzer of lood" en ik altijd maar denken dat je daar groot en sterk van wordt.
In Melk strijken we neer in de Jeugdherberg, de camping komt ons te massaal voor. Melk wordt gedomineerd door een ongehoord hoog-barok kloostercomplex. Je moet het zien in die tijd, niet nu alleen, maar hier is wel erg veel van het goede. Zoals gebruikelijk komen we te laat om nog echt toegang te krijgen maar we zien genoeg en gaan wat eten.
's Avonds nog een Sovjet-friedhof bezocht. Wellicht was de Donau hier grens tijdens de bezetting.
Ons boekje meldt dat ons thema, de Limes, hier nadrukkelijk doorheen liep, maar ook vele anderen - waaronder de Turken - hebben hier hun macht doen gelden. Boeiend allemaal, maar de vermoeidheid slaat toe, dus kom, op een oor.

2 juni, Inzell-Au

2-06, maandag, 85 km.
Inzell-Au
Zo'n mooie sterrenhemel zagen we zelden vannacht. Het werd koud, de tent goed nat van binnen maar in de ochtendzon snel droog. Groep 9 van het gymnasium was bijtijds rustig, en wij ook, dus heerlijk gepit. Men is hier wat moeilijk te verstaan maar uitermate vriendelijk en superinformeel.
Het vervolg langs de Donau is eenvoudig, mooi maar weinig spannend. Eerst stijle begroeide hellingen links en rechts, later een wijds vlak land. Bij pakweg 30° en aanzienlijke tegenwind is een paar km. best leuk.
In Lintz even de stad ingewipt. Ook hier kun je vast een weken gerichte aandacht kwijt maar mijn lust is het momenteel niet. Thea schuift nog wat kerkaanzichten op haar bordje, ik wil een ijsje. We horen een bonte mengelmoes van talen, Europa leeft op straat.
We ploeteren door tot de eerstvolgende camping, die blijkt in Au am Donau te zijn. Eigenlijk zijn we en beetje stuk na al die tegenwind maar na een goeie douche en de was aan de lijn blijft ons nog één wens, een goeie eettent als beloning. Die wens wordt wellicht ook vervuld (Gasthof "Jägerwirt"; al duurt het eindeloos en zijn de porties voor een beetje fietser karig, maar na een dubbele Knödel als toetje komt alles goed), dus alweer een schitterende dag.
Bordjes melden ons nog 197 km naar Wenen. Langzaam beginnen we ons te ontpoppen als "kilometervreters", met de mond veelal verguisd, maar toch ook wel en beetje een doelgerichte bezigheid, want maar al tezeer beseffen we dat we nog niet op de helft zijn terwijl het zitvlak dagelijks luidt en duidelijk meldingen van irritatie afgeeft.
Vandaag geen bijgevoegde foto, gewoon vergeten, sorry. En dat terwijl er nog wel zo'n schitterend stuk industrieële archeologie is de route zat: de Drahtseilbrücke te Ottensheim, een wonder van techniek waarmee je in het groot een pont bedrijft zonder gebruik van hulpenergie.
De dagelijkse verzending van dit geschrijf wil af en toe wat haperen, maar in een meer stedelijk gebied werkt het prompt weer. Gaandeweg komen we wellicht op een andere frequentie van berichtgeving uit maar dat zien we dan wel. Als het erger niet is...

1 juni, Neßlbach-Inzell

1-06, zaterdag, 79 km.
Neßlbach-Inzell
Alweer belooft het een uitgelezen dag te worden, qua weer, wegen, steden. Passau is natuurlijk al te fraai om "even te doen". De Dom moet gezien zijn, al komt er natuurlijk onder de kerkdienst niet al teveel van terecht.
Hier stromen de Ilz en de Inn bij de Donau. Regelmatig zijn ze hier dan ook de klos en heerst hier watersnood. Duidelijk is te zien hoe de Inn veel modderig water toevoegt.
Kom, na een zondagse lunch in Passau op naar Oostenrijk.
Eerst een imposant Kraftwerk bij Jochenstein op de (onmerkbare) grens met Oostenrijk en een lieflijk pontje bij Schlögen strijken we neer bij Gasthof Steindl met camping in Inzell. Wat is het hier totaal verschillende mentaliteit, inschrijven doen we niet aan, maar later komt die Inhaberin even bij je zitten en informeert naar je wel en wee. Eten kun je niet bestellen maar "als de jongens van de keuken er zijn zal ik wel eens horen en wat regelen"... Heerlijk toch?
Onze tent staat enkele meters van de Donau op redelijke afstand van een groep, klas 9, van een Gymnasium dat een projectfahrt maakt van 500 km. "Geen angst, ze zijn vanavond uitgeteld van de roeiinspanningen". Wellicht horen we meer van de af en toe langspruttelende scheepvaart...