woensdag 18 juni 2008

18 juni, Abrupt einde in Brad

18-06, woensdag, ca. 26 km.
Halmagiu-Brad

In het chauffeurscafe annex pension was het een luidruchtig gedoe: Roemenie speelt tegen Nederland. We hebben de 2e helft niet afgewacht maar heerlijk geslapen. Er wordt ook zonder ons gewonnen.
In net-geen-regen rijden we niets vermoedend naar Brad, een ex-mijnwerkersstadje met grote contrasten, roest naast nieuwbouw.

Als ik terug rij om van een liftende groep mensen langs de straat een foto te maken staat Thea iets verderop, inmiddels vergezeld van 2 Oostenrijkse jongens, Robert en Manfred.

Ook daar maak ik met de telelens een foto van. Daarop is ook te zien hoe iemand, beslist geen politie-achtig mens, bezig is op mij toe te lopen. Hij schreeuwt iets van foto-apparaat maar dat berg ik schielijk op en rij weg. Hij loopt door en pakt daarbij mijn stuur, ik kom ten val. Het licht gaat me uit. Een van de Oostenrijkers verbindt ter plekke mijn hoofdwond maar dat herinner ik me in het geheel niet. Ik word weer wakker in het lokale urgentia-ziekenhuis, word daar bekeken, gehecht aan mijn bol en daar blijkt het linker sleutelbeen gebroken, daarvoor krijg ik een vriendelijk soort fietsband om waarmee mijn schouders naar achteren worden getrokken, een zogenaamd ranselverband. Nog wat prikken en pleisters en we kunnen gaan, naar de politie, dat wel. Van alles gaat er door je hoofd....
Onderwijl heeft een ook Engelssprekende legerkapitein zich over ons ontfermd en manschappen gevorderd die de fietsen naar het ziekenhuis brengen. De Oosterijkers blijven ook in de buurt, om Thea gezelschap te houden en vertrouwde hulp te bieden. Wat blijken mensen toch aardig te zijn. De kapitein gaat ook mee naar het politiebureau en assisteert bij de opname van gegevens. De man die me liet vallen was er ook, handig zo'n foto. Hij blijkt een net aangestelde bewaker te zijn die voor de militairen werkt. 

Het blijkt dat we voor een kazerne stonden - mij niet opgevallen - en daar worden sommigen nog steeds erg zenuwachtig van. Ik kan kiezen uit 2 aangiftes, of een uitgebreide geschikt voor vervolging van de man die me liet vallen, met veel papierwerk of een eenvoudige met opsomming van het voorval. Ik kies voor de 2e, vooral omdat het toch al erg lang duurt en vermoed mag worden dat Thea in grote zorg verkeert. Dat laatste was ook zo, zeker toen ze zelf op zoek is gegaan en meerijdend met de hulpvaardige man van een verpleegster bij het politiebureau te horen kreeg dat ik was teruggebracht. Terug in het ziekenhuis werd gemeld dat ik was weggegaan met de kapitein, oh schrik! In werkelijkheid was ik met de kapitein een geschikt onderkomen aan het regelen en wilde Thea bellen maar die was niet "in de lucht". Terug in het ziekenhuis is "alles" weer goed en besluiten we naar ons voorlopig verblijf, Pensiuna Ana Maria, te gaan 

waar we allen (6 personen), met een hulpmanschap voor mijn fiets, wat eten en drinken. He he, dat was schrikken!

Nadien begint het bellen naar de ANWB etcetera.
We hopen morgen nader te vernemen, nadat de kapitein ons nogmaals helpt met faxen van de medische gegevens, dat lukt hier niet.
We proberen Borre te bereiken maar die is nog niet uitgewerkt.
Al met al , einde oefening.
Lering: Thomas reageer, zeker op je moeders verjaardag, niet zo heftig, ik had niet weg moeten rijden en de man laten zien dat er niets bijzonders op de foto's is te zien.

3 opmerkingen:

Ton en José Vendel zei

Met open mond zojuist de blog gelezen. Zoals ze hier in Wenen zeggen: Na bumm (of, variant: na, bravo). Wie had kunnen denken dat de fietstocht zo'n vreemd en abrupt einde zou kunnen krijgen? Hoewel, verrassingen zijn er immer rondom Thomas .... Vanuit Wenen 'Kopf hoch', goede thuisreis en voorspoedig herstel gewenst!

Anoniem zei

oeps, dat is schrikken! 'k Vind 't wel leuk om jullie weer in Maliskamp te zien, maar 't is natuurlijk jammer dat 't zo moet.

Groetjes en tot snel,

Friso

Anoniem zei

Jeetje, ik kreeg het er koud van toen ik gisteravond je bericht las. Heftig, en dat zo kort voor het bereiken van het doel! Enfin, goed dat het (hopelijk) allemaal nog te overzien is.

doeg, Marleen